Drie hoogleraren geven op 9 februari in een artikel in het AD aan dat dyslexie niet bestaat, maar dat leesproblemen het gevolg zijn van falend onderwijs.
We hebben de behoefte om dit bericht te nuanceren; uit betrouwbaar onderzoek is gebleken dat 3 tot 5% van de leerlingen in Nederland wel degelijk zeer hardnekkige lees-en spellingproblemen hebben: zij hebben de diagnose dyslexie. Deze kinderen leren ondanks goed onderwijs en gedegen extra hulp niet goed lezen en/of spellen. Het landelijk percentage leerlingen met een dyslexieverklaring ligt hoger, namelijk tussen 8 tot 12%. Er lijkt dus een groep kinderen (namelijk 5 tot 7%) waarbij er wellicht andere oorzaken meespelen, zoals minder intensief onderwijs of een combinatie van problemen. Bij deze kinderen heeft het zin om hen extra ondersteuning te bieden en te kijken of zij voldoende vooruit gaan.

Onderzoekers en behandelaars bij ICU kijken zeer zorgvuldig of de problemen van een kind beantwoorden aan de criteria van de diagnose dyslexie of dyscalculie. Als niet duidelijk is of er voldoende goede hulp geboden is, zetten wij een traject van ondersteuning in. We werken dagelijks met kinderen die elke dag op school én thuis zeer hard werken om hun achterstand in te lopen en we moeten helaas constateren dat dit niet altijd lukt. Deze kinderen, hun ouders en leerkrachten verdienen het om serieus genomen te worden bij de acceptatie, erkenning en het leren omgaan met hun problemen.

In het artikel wordt ook aangegeven dat er ten onrechte dyslexieverklaringen worden afgegeven. Dat is niet nieuw; onder andere de uitzending van RamBam vorig jaar maakte duidelijk dat dit het geval lijkt te zijn. Binnen het veld en de ministeries van OCW en VWS worden maatregelen getroffen om terechte van niet-terechte dyslexieverklaringen te scheiden.

Ondertussen gaan wij bij ICU rustig verder met het ondersteunen van kinderen met lees- , spelling- en rekenproblemen. En als de problemen van een kind beantwoorden aan de criteria van dyslexie of dyscalculie, dan geven wij die diagnose.